Met Bezieling, Dagboek van een zorgondernemer
Voordat ze in 2016 als zzp’er is gaan werken, is Brigitte van Met Bezieling ruim vijfentwintig jaar in de zorg werkzaam geweest. Ze deelt nu haar vroegere en huidige ervaringen van lief en leed. Met Bezieling zet zich ook in als coach voor Zorgprofessionals. Als geen ander kent ze de werkvloer en weet wat mensen met een groot hart tegenkomen.
Verlies en Verdriet tussen de muren
Koningsdag, daar zit ze dan. Verzorgd, gekleed en wachtend op haar boterham en koffie. Haar ogen staren naar de tafel, maar bij elk geluid om haar heen reageert ze en kijkt op
En ieder die het horen wil, vertelt ze het. “Hij is dood”
Hij, als in, het is haar man. Zij wonend op deze etage,
Hij op een andere.
Haar man overleden. Ze huilt zachtjes, niet begrijpend van wat er zich allemaal afspeelt.
Gecondoleerd mevrouw. Even een hand op haar schouder.
Ze eet haar boterham en drinkt haar koffie. Ze vraagt zich af wanneer de begrafenis is, want de kapper moet nog komen. Zo kan ze niet gaan.
Waar ze toch allemaal zijn? “Die van ons”
Er komt wat meer onrust. Graag wil ze toch bij de rest zijn. Ze wil nog gaan kijken. Het verzet begint te groeien, ze wil toch echt wel bij de rest van de familie zijn!
En vraagt zich af waarom we haar daar vasthouden.
Heel rustig wordt haar nog eens vertelt waar ze is.
Dat het nu niet kan om samen te zijn.
Ze gaat opstaan uit de rolstoel waar ze inzit.
Het risico om te vallen is te groot. Ze smeekt om ‘ze’ te bellen. Ze bedoelt haar kinderen.
Ondertussen huilt mijn hart ook.
Ik voel het verdriet, haar verdriet. Ze kan niet samenzijn. Ze was er niet eens bij toen hij stierf.
En haar kinderen, hoe zal het met hun kinderen gaan?
Hoe zal het met je gaan kind? Kind van ouders die nu in een zorghuis wonen.
Nu je er niet bij kan zijn? Niet bij mag zijn?
Ze laat zich niet ‘afschepen’, en met haar verdriet groeit ook haar verzet. Ze richt zich tot mij: ”Geef me een telefoon! Bel mijn kinderen, ze weten niet dat ik hier ben. Anders waren ze vast wel gekomen”. Zij heeft geen besef van deze lockdown.
In overleg met een collega neem ik haar mee om even door de tuin te gaan. Misschien wat af te leiden. Maar het geeft haar valse hoop. Hier zijn ze ook niet.
Naar binnen wil ze…
Ik heb op dit moment geen woorden die haar kunnen helpen. Enkel mijn handen die ik op haar schouders leg in de hoop dat dit troost biedt voor nu. In dat moment waar alles mag zijn zoals het is. Waar ook ik mijn onmacht voel omdat haar verdriet een appél op mij doet. Waar ik ben die ik ben, met tranen in mijn ogen.
Overweging…
Ze voelt zich gevangen en ik vraag me af in hoeverre ze gelijk heeft en dit ook zo is.
Haar beleving is puur en oprecht, zo intens oprecht. Onze ouderen ‘gegijzeld’ door maatregelen om ze te beschermen. Ja ik begrijp het, met mijn verstand.
Maar ondertussen zie ik ook de secundaire problematiek ontstaan.
De psychische nood, depressieve klachten en een huidhonger die de Ziel doet verstillen.
Een emotionele dood ligt op de loer. Ik weet niet of er iets ergers is!
Met Bezieling,
Meer lezen…?
Vindt jij nog de natuurlijke stilte in jezelf?
Hoe was het toen jij nog heel natuurlijk jezelf was? Hoe lang geleden was dit? Hoe was dat? Kun jij je dit nog herinneren? Allemaal vragen die ik mezelf ook met regelmaat stel. We zijn best wel vervreemd van dat deel in ons dat we ken(n)(d)en als onze natuurlijke...
Zelfs Superwoman verliest wel eens haar glorie!
Zelfs Superwoman verliest wel eens haar glorie! Ik zie spreek geregeld vrouwen (en ja, ook wel eens mannen over dit item) die het gevoel hebben altijd maar aan te staan.Die getriggerd raken door opmerkingen van anderen en zich dingen persoonlijk aantrekken. Hey...
De zin en onzin van loslaten
De zin en onzin van loslaten Ik werd geïnspireerd om dit blog te schrijven door de vraag van iemand.Ze wilde graag meer weten over ‘loslaten’ en hoe je dit het beste kunt doen?Nu heb ik behoorlijk wat ervaring hiermee mogen opdoen door mijn leven heen.En...