Hoe was het toen jij nog heel natuurlijk jezelf was? Hoe lang geleden was dit? Hoe was dat? Kun jij je dit nog herinneren? Allemaal vragen die ik mezelf ook met regelmaat stel. We zijn best wel vervreemd van dat deel in ons dat we ken(n)(d)en als onze natuurlijke stilte.

Hoe intens komen al die invloeden van buitenaf binnen?
Heeft jouw gsm prio nr 1? Als je weet dat dit één van de eerste dingen is die je ‘s ochtends in je handen pakt, dan weet je ook welke prioriteit je telfoon heeft! Willen weten wie nog een mail heeft gestuurd, willen weten wie nog een like heeft gegeven?

Wanneer je goed luistert zul je opmerken dat al deze externe zaken heel veel ruis opleveren. Vooral de interne ruis. Dat wat je tegenhoudt om bij die natuurlijke stilte in jezelf te komen. We zijn niet alleen verzadigd van allerlei externe factoren. Nee, we zijn overprikkeld. Teveel, 24/7 paraat staan. Beschikbaar en bereikbaar zijn.
Overal op willen reageren, vooral in je hoofd. En die onrust is voelbaar.

Het lijf spreekt boekdelen. Vaak hebben we het niet eens in de gaten, maar die interne drive: je fysieke programma ervaart alles. Op onbewust niveau vaak, dat wel. Maar je celgeheugen is er bij hoor!
De onrust die het oplevert door:
Je gedachtes
Verwachtingen
Emoties… ofwel STRESS. Het cirkeltje waarin je ronddraait.
Het sympathische deel dat op volle toeren draait, je ademhaling versnelt, adrenaline-shoot. Het gaat als vanzelf.
Vermoeidheid
Concentratieproblemen
Vergeetachtigheid
Slechter slapen

Dit innerlijk lawaai kan oorverdovend zijn. En daarom willen we het graag weer laten verdwijnen door hard de tv aan te hebben, muziek op de achtergrond. Reclameblokken die om de zoveel tijd voorbij komen en ons als het ware steeds hetzelfde vertellen en ons brein absorbeert alles.

Chronisch lawaai leidt tot stress en gezondheidsproblemen.
Er was een tijd dat ik zelf een hekel had aan stilte. Vooral toen mijn hoofd té vol zat met negatieve, afleidende, veeleisende gedachten. Ik was een high class vermijder van rust. Simpelweg omdat ik niet wist hoe ik tot rust moest komen. De voortdurende analoog in mijn hoofd was niet stil te krijgen. Ik bleef dan ook maar bezig. Dat was een mooie afleiding om niet te hoeven voelen!

Totdat ik in aanraking kwam met hoe de natuur voor kan werken!
Ik was aan het eind van mijn mentale latijn en eerlijk gezegd: in mijn hoofd was het chaos en ik wist geen weg meer te gaan. De kortsluiting werd steeds heftiger en mijn grootste verlangen was RUST.
Totaal op, en al bij Freud aan de tafel gezeten, kwam ik op de wachtlijst bij haar. De redding was nabij.
Totdat ik bij haar terecht kon voor een professioneel traject, moest ik haar beloven ELKE dag naar buiten te gaan. In beweging komen, wandelen, luisteren naar de natuurgeluiden. Nu ben ik een heel loyaal mens en beloofde ik dit te doen. En het is daar dat ik de natuur heb ontdekt. De rust kwam later.

Waarom ik dit vertel?
Je hoeft niet zover aan het eind van je latijn te komen. Liever niet. De weg terug duurde namelijk best wel even. Maar wil je jezelf wel de gelegenheid geven om te genieten van de herstellende geluiden van rust en stilte? Ga dan de natuur in!
Voor mij is het een non-negotiable. Elke dag ben ik buiten te vinden, ook bij regenweer of andere weersomstandigheden. En jij? wat ga jij doen?

In mijn volgende blogs ga ik in totaal 9 tips met je delen.
Hoe je weer kunt leren genieten van het in de natuur zijn & Afstemmen op je eigen natuurlijke zelf.
Ik deel ook over hoe ik dat deed en hoe ik daar nu met al mijn ervaringen Retraites in organiseer.

Alvast 1 tip: Laat je telefoon eens wat vaker liggen!

Met Bezieling, Brigitte